Soms, soms ben je gewoon een beetje een lucky bastard. Ik mocht afgelopen zaterdag een klein uurtje aanschuiven bij een samenzijn van een aantal Europese ADE-coördinatoren. Toen ik binnenkwam, was er een presentatie bezig. Een beetje slordige man, type vrolijke rock geek, stond te vertellen hoe hij een videoproject had begeleid op een school voor kinderen met geestelijke handicap. Een filmpje toonde een jongetje van een jaar of 10 dat nerveus, verkrampt bijna, voor een weerkaart van Engeland stond. Uiteindelijk weet het mannetje er met horten en stoten, steeds roder aanlopend een weerbericht uit te persen. 30 seconden film … maximaal. Het verhaal achter het filmpje toont echter op een mooie manier de meerwaarde van technologie in onderwijs.
Voor het videoproject zouden de leerlingen nieuwsitems gaan presenteren. Ondanks alle inspanningen lukte het de projectbegeleiders niet om mooie korte stukjes film te krijgen. De leerlingen lullen moeiteloos 2 minuten film vol en de makers waren juist op zoek naar een mooi, kort item van ongeveer een halve minuut. Dat zouden ze dan als mooi voorbeeld van het project dienst zou kunnen doen. Geen enkele opname voldeed, totdat de jongen uit het filmpje aan de beurt was.
Het jongetje was een self elected mute, hij kon wel praten dus, maar deed het niet, wilde het niet. Zijn docenten en begeleiders waren jarenlang bezig geweest om hem steeds een beetje meer te laten communiceren en daarin hadden ze een beetje succes geboekt. De kans dat de jongen überhaupt iets voor de camera zou zeggen werd door de docenten echter buitengewoon gering geacht, laat staan dat hij zou presenteren in een professionele setting met camera’s en licht, met een echte BBC-presentator aanwezig als ‘coach’ en zijn klasgenoten die zijn cue cards zouden regelen. Na veel ‘gedoe’ hadden ze de jongen zover gekregen voor de camera te gaan staan. Volledig verkrampt en onzeker stond het bijna autistische mannetje een weerbericht te stamelen. Tot 30 seconden ging het behoorlijk goed, maar daarna raakte hij de draad kwijt en beende woest het lokaal uit. De docenten hebben daarna hard moeten werken om het jongetje weer aan het praten te krijgen. Daarbij hielp het feit dat de projectleiders dolblij waren met het (prachtig korte) weerbericht.
Iedereen blij dus, niet in de laatste plaats onze spreker, de langgemaande Gary Atkinson software ontwikkelaar en technisch directeur van Kudlian Soft, de makers van de iMovie plugins die werden gebruikt in het project. De Curriculum Expansion series for iLife maakten het heel eenvoudig voor de kinderen en hun docenten om op een vrijwel professionele, maar tegelijkertijd heel eenvoudige wijzen bijzondere videofilmpjes te maken. En passant demonstreerde Gary ook nog even de andere programma’s en toepassingen die zij tijdens het project hadden ingezet.
Wat in dit verhaal maakt mij nu een lucky bastard? Alle aanwezigen kregen een gratis DVD met alle software van Kudlian Soft mee, dus inclusief de iMovie plugins en andere extra’s uit de presentatie, I Can Animate, Podcaster, Kudlian Media Browser en nog veel meer (verwacht binnenkort gerust een review van het een en ander). Maar dat is niet waarom ik mezelf lucky beschouw. Dat is namelijk omdat ik een heel mooi voorbeeld van het gebruik van Mac-software in een heel bijzonder onderwijspraktijk heb mogen bekijken.