Ruim 3 jaar gelden zat ik op een boot op de Thames. Het was tijdens de Apple Education Leadership Summit in 2010 waar ik namens Apple de groep Nederlandse deelnemers mocht begeleiden. Naast mij aan tafel zat een man (of eigenlijk een mannetje, klein, tanig, grappig en bijdehand) met wie ik al snel in een geanimeerd gesprek raakte. Hij was directeur van een kleine vmbo-school in Elburg. Op de boot was er meteen een ‘goed gevoel’ en werd het eigenlijk al een beetje duidelijk: we zouden leuke dingen op zijn school, het Van Kinsbergen college, gaan doen met MacBooks. Na een paar goede gesprekken in het voorjaar van 2010 mocht ik aan de slag gaan.
Han was het soort directeur waar je als ‘externe’ blij van wordt: hij had niet alleen een visie, maar ook kijk op de dingen, hij was een strenge maar liefhebbende vader voor zijn team, had een pragmatische daadkracht en was nooit te beroerd om een afwijkende mening helemaal uit te horen en serieus te overwegen. In de eerste twee jaar van onze samenwerking was ik wekelijks op zijn school om met zijn team te werken aan aan de integratie van MacBooks in het onderwijs. Han was ondertussen bezig een nieuwe school te bouwen. De oude was afgebrand (een gebeurtenis die het team zeer had geraakt en daar ging Han zeer zorgzaam mee om) en op plek van die oude school wilde Han de modernste school van Elburg en omstreken neerzetten: fris, open, voorzien van alle praktische faciliteiten, maar die recht deed aan de eigenheid van de school en die de ruimte bood aan de manier waarop op het Van Kinsbergen college les wordt gegeven.
In het voorjaar van 2011 werd de (zijn) school opgeleverd: een Milka-paarse, metalen widget in het strakke groen van de Elburgse weilanden. En passant wist hij op een slimme manier zijn bescheiden pilot met MacBooks in zeer korte tijd te upgraden naar een volledige 1:1-situatie. Han was een praktisch innovator. Niet van de grote gebaren, maar wel van de actie die nodig was om de missie te doen slagen. Een visie is leuk, maar er moet ook mee te werken zijn. De lat moest hoog genoeg liggen om er maar nét over te kunnen. Maar nooit zo hoog dat zijn team er niet op eigen kracht over zo kunnen raken.
In september 2011 kreeg Han het verschrikkelijke nieuws te horen dat hij ernstig ziek was en dat de kans op genezing heel, heel erg klein was en dat hij in het slechtste scenario wellicht nog maar drie of vier maanden te leven zou hebben. Ondanks zijn ziekt heeft Han zich nog waar mogelijk (en dat was aanzienlijk meer en langer dan je zou verwachten) bezig gehouden met de ontwikkelingen van school. Meedenken over de overstap naar iPads, wat zou dat kunnen betekenen voor de organisatie van de school en het onderwijs, welke didactische ontwikkelingen willen we maken, wat gaan we van het team verlangen? Ook studiedagen, teamuitjes en open dagen van de school, hij was er altijd bij, ondanks de pijn de de vermoeidheid.
Afgelopen woensdag hebben we afscheid genomen van Han. Tijdens de krokusvakantie is hij overleden. Toch nog onverwacht, want hij hield het zo lang en zo goed vol dat je bijna zou vergeten dat …. Het afscheid was op op school, te midden van familie, vrienden, collega’s, leerlingen en ouders. Het afscheid was voor een belangrijk deel verzorgd door de school. Alle verhalen en opgehaalde herinneringen maakten eens te meer duidelijk, dat we met Han een bijzonder en bevlogen (onderwijs)mens hebben verloren.
Dag Han, bedankt voor de lessen.