Sir Ken Robinson heeft in juni bij het in ontvangst nemen van de Benjamin Franklin Medal een lezing gehouden voor de RSA. De lezing heet simpelweg Changing paradigms How we implement sustainable change in education en gaat over het belang van het stimleren van ‘het creatieve’ in het onderwijs en hoe en waarom je daar bij onderwijsvernieuwing anno 2008 op in moet zetten. Ik vind eigenlijk dat iedereen die de moeite neemt om mijn blog te lezen zichzelf een klein uurtje met de lezing van Sir Ken cadeau mag doen … moet doen zelfs. Het is een prachtige, humoristische maar ook fascinerende en inspirerende lezing. Zo eentje die nog dagen blijft nazingen in je hoofd.
Mocht je een uurtje video te gortig vinden, lees dan even onderstaand stukje tekst, als teaser zeg maar … en dan wil je waarschijnlijk alsnog de presentatie zien. De (prachtige kwaliteit) video op RS-site is helaas niet te embedden, dus je zult even op de site moeten gaan kijken.
In Sir Kens lezing zitten een paar inspirerende opvattingen. Zo stelt hij dat om bij het werkelijk menselijk potentieel uit te komen in onderwijs we niet langer moeten uitgaan van het utiliteitsparadigma dat sinds het industriële tijdperk onder ons onderwijs ligt.
So there is an economic judgement that is made in the structure of the school curriculum. I am sure it was true of you, you probably found yourself benignly steered away from things you were good at at school, towards things that other people advised you would be more useful to you. So effectively, our school curricula are based on the premise that there are two sorts of subject; useful ones and useless ones. The useless ones fall away eventually and they fall away especially when money starts to become tight, as it always is.
Om daar vanaf te komen (leest u mee meneer Dijsselbloem) moet je onderwijs niet hervormen, maar . Onderwijsverandering zoals we die kennen is altijd gebaseerd ‘wat de maatschappij nodig heeft’ (ook al hebben we niet eens een idee hoe die maatschappij er volgende week uit kan zien) en richt zich dus niet op de persoonlijke ontwikkeling (het leren) van individuen.
We still educate people from the outside in. We figure out what the country needs and then we tryand get them to conform with it rather than seeing what makes people drive forward and building education systems around a model of person-hood, which I think is what we should come to.
In een van zijn boeken heeft hij daar eerder over geschreven:
It is based on the premise that people do their best when they do the thing they love, when they arein their element. So I was trying to get to grips with what that is. What is it to be in your element? I spoke to scientists and artists and business leaders and poets and parents and kids and it seems to me the evidence is absolutely persuasive. When people connect this powerful sense of talent within themselves, discover what it is they can do, they become somebody else and that to me is the premise of building a new education system. It is not about reinforcing the old model but reconstituting our sense of self and it happens to synergise, is that a verb, I’m not sure, with the new economic purposes.
Een veranderende maatschappij (onder invloed van globalisering, stedelijke groei, opkomende economieën, de ecologische gevolgen en de rol van technologie en media) vraagt om een ander soort burgers, burgers die creatief en innovatief met nieuwe problemen om kunnen gaan.
Ook gaat Sir Ken in op wat hij noemt intellectuele apartheid: in het onderwijs(systeem) waarderen we academische intellectuele vaardigheden meer dan praktische / beroepsvaardigheden. Dat is een geloof van de systemen, niet van moderne jongeren, die hechten veel minder waarde aan een diploma of een graad.
