Voordat je verder leest: dit artikeltje heeft niets met de Mac of met technologie te maken. Wel met onderwijs, althans … dat zou zo moeten zijn. Hoe dan ook, vanaf dit punt ga ik mijn persoonlijke frustratie uiten. Soms moet je namelijk dingen even van je afschrijven.
Het is volgens mij inmiddels toch wel een redelijk geaccepteerd gedachtegoed dat je om te leren gemotiveerd moet zijn. Motivatie om iets te leren, kun je stimuleren door dat wat er geleerd moet worden betekenisvol te laten zijn. Het lijkt me dat dat ook (of misschien zelfs wel vooral) geldt voor het laten leren van docenten. Kennisnet heeft net onderzocht dat veel managers hun docenten niet laten scholen ondanks dat zij daar behoefte aan en (dus) motivatie voor hebben. Malle toestand, maar het kan gekker, echt.
Mijn werkgever heeft in alle wijsheid besloten dat ik volgende week verplicht naar een interne conferentie moet. Een interne conferentie voor alle docenten van de sector Educatie van ons ROC. Nu weet ik niet of al mijn lezers een beetje een beeld hebben van een sector Educatie van een groot ROC, maar het aanbod van onderwijs gaat van niveau 1 (analfabete asielzoekers) tot niveau 6 (hoogbegaafde, maar gesjeesde gymnasiasten), van commerciële maatwerktrajecten en inburgering tot versnelde vwo-eindexamenklassen. Organisatorisch is er net zo’n eenheid; verspreid over de hele regio Utrecht werken mijn collega’s en ik voor ‘de sector Educatie’. Maar mijn dagelijkse onderwijspraktijk verschilt net zozeer als die van een collega bij inburgering als die van een (ik noem maar wat) als een glazenwasser en een schilder. Dat we allebei op een ladder staan, wil nog niet zeggen dat we hetzelfde werk doen en dat we dezelfde scholing nodig hebben.
‘Wij van de sector Educatie’ snappen donders goed dat ‘onze sector’ zo veelzijdig en veelvormig is, dat je het het beste zou kunnen omschrijven als een mini-ROC-in-het-ROC. Niettemin moeten we nu als sector Educatie een dikke halve dag in de Jaarbeurs naar elkaars presentaties gaan luisteren. Op zich leuk, om zoiets met collega’s te doen, maar … eerlijk gezegd zit ik helemaal niet te wachten op een Inleiding Powerpoint of een verhaal over inburgering. Ook presentaties over de Toolkit onderwijs en arbeidsmarkt of een verhaal over Reintegratie [sic] en loopbaanbegeleiding staan niet heel hoog op mijn whish list professionalisering. Heel leerzaam voor een hoop van mijn collega’s, maar niet voor mij. En toch moet ik komen. Wat ik er dan een lange middag lang moet doen? Ik heb echt geen idee.
Nu ben ik heus niet te beroerd om naar een interne conferentie gaan, maar niemand heeft me gevraagd of dat zo’n dag, met het presentatieaanbod (weinig workshops) dat er ligt ook daadwerkelijk bijdraagt aan mijn ontwikkeling. Als ik gratis naar een conferentie met een dergelijk aanbod zou kunnen, sloeg ik ‘m helemaal over. Het zijn van die momenten waarop je je helemaal leerling voelt: je moet naar school, maar er valt weinig te leren dat aansluit bij je belangstelling of leef- en/of werkwereld. Ik doe m’n stinkende best om attractief onderwijs voor mijn leerlingen te bedenken en wat doet mijn baas? Die stuurt me naar een conferentie waar niks te halen valt.
Managers laten docenten niet naar de scholing gaan die ze willen, maar dwingen ze wel aan ‘scholing’ te doen waar noch ik, noch mijn afdeling beter van zal worden. Het is een malle, malle wereld. Ik neig ernaar om speciaal voor dit bericht een categorie ‘waanzin’ aan te maken.